هرگاه مصطـفی به تو گرم نظاره بود            از بهر او وصال تو فیضی دوباره بود

بر ذره ذره پیكـر خـورشیـدی‌ات قـسم            خورشید آسمان به تو غرق نظاره بود

هر لاله‌ای ز داغ تو با داغ خو گرفت            صحرای لالـه‌گـون اُحد پُـر شراره بود

دل گركه سنگ بود ز سوگ تو آب شد            ای آنكه بستر تن تو سنگ و خاره بود

هر عضو پیكرت ز شهادت نشانه داشت            چون پیكـر حـسـین تنت پـاره پاره بود

عـنوان سـیـدالشـهـدائی سـزای تـوست            ای آنكه زخـم‌هـای تنت بی شـماره بود

زهرا ز داغ روی تو پیوسته گریه كرد            این آسمان عصمت حق، پُر ستاره بود

تنها نشد مدیـنه به سـوگ تو نوحـه‌گـر            قبر شریف و پـاک تو دارالـزیـاره بود

در این حدیثِ درد «وفائی» به گریه گفت:            مقصود من ز شرح غم تو، اشاره بود